de aankomst in Athene

Toen we de kust naderde zag ik mijn vader staan. Hij keek bedroefd. Volgens mij zag hij mij niet. Ik keek omhoog en zag de zwarte zeilen. Op dat moment bedacht ik me dat hij zelfmoord zou plegen. Toen zag ik hem ook springen.... Hij was dood!. Ik hield me stil en verwerkte mijn verdriet binnen mijn lichaam. Zodra we waren aangekomen op het land joelden alle ouders van de kinderen. Ze rende er naar toe. Ik had geen vader meer en mijn moeder was heel ver weg. Al die kinderen waren heel erg blij, terwijl ik zat te denken wat voor een geluk zij wel niet hadden. Nu moest ik op mezelf wonen. In het hele grote paleis. Ik word koning, maar die koning heeft nog maar een half hart: zijn vader heeft door mij zelfmoord gepleegd, door het verdriet van Ariadne. Door die stomme god die haar had meegenomen en met haar ging trouwen. Het was zijn schuld. Door hem was ik er helemaal niet bij.